این وظیفه، در عمل شخصی، کیفیت بخشیدن به نماز است، و در تلاش اجتماعی، ترویج نماز و همگانی کردن آن.
کیفیت
یافتن نماز بدین معنی است که نماز، با حال و حضور ادا شود؛ نمازگزار به
نماز با چشمِ "میعاد ملاقات با خدا" بنگرد و در آن، با خدای خود سخن بگوید و
خود را در حضور او ببیند؛ نماز را تا میتواند در مسجد و تا میتواند به
جماعت بگزارد.
و ترویج نماز، هر حرکت و تلاشی است که در راه همگانی کردن آن و آسان کردن دسترسی به آن، بتوان صورت داد.
صاحبان
اندیشه و بیان، با گفتن و نوشتن؛ دارندگان رسانهها و منبرها با پرداخت
جذّاب و هنری؛ مسئولان دستگاهها هر یک متناسب با کارکرد آن دستگاه،
میتوانند این وظیفهی بزرگ را ادا کنند.
کمبود مسجد در شهر و شهرک و
روستا؛ نبود جایگاه نماز در مراکز اجتماعات همچون ورزشگاه و بوستان و
ایستگاه و مانند آن؛ مراعات نشدن وقت نماز در وسائل مسافرتهای دور دست؛
نپرداختن شایسته به نماز در کتابهای درسی؛ نپرداختن به پاکیزگی و بهداشت در
مساجد؛ نپرداختن امام جماعت به تماس و رابطه با مأمومین؛ و هر کمبود دیگری
از ا
ین
قبیل ها، نقاط ضعفی است که باید همتهای بلند بر زدودن آن برانگیخته شود و
نشانهی ایمان صاحبان تمکّن یعنی اقامهی نماز، در جامعهی اسلامی ما روز
بروز نمایانتر گردد. انشاء الله
پیام رهبری به مناسبت بیست و دومین اجلاس سراسری نماز (1392/06/13)